مطالعات نشان‌دهنده اثر قابل توجه تمرینات توانبخشی بر بهبود عوارض مربوط به آسیب مچ‌ پا هستند. این مطالعه مروری به منظور ارزیابی اثر انواع پروتکل‌های تمرینی با و بدون استفاده از تیپینگ و کنزیوتیپ در افراد دارای آسیب مچ پا انجام شد. جستجوی مقالات به زبان فارسی و انگلیسی از سال 2007 لغایت 2023 در پایگاه‌های تخصصی PubMed، Scopus، Science direct، Wos، Goolge scholar، ISC، Civilica، SID و Magiran انجام شد. برای استخراج مقالات از کلیدواژه‌های لیگامنت مچ‌پا (Ankle ligament)، آسیب مچ‌پا (Ankle Injury)، اسپرین مچ‌پا (Ankle Sprain)، تمرینات اصلاحی (Corrective Exercises) و تیپینگ (Taping) استفاده شد. در نهایت 16 مقاله در ارتباط با اثر انواع پروتکل تمرینی با و بدون استفاده از تیپینگ پس از آسیب مچ‌پا مورد بررسی و تحلیل قرار گرفتند. بررسی 6 مقاله نشان داد، پروتکل‌های تمرینی با استفاده از تیپینگ با افزایش قدرت عضلات ناحیه مچ‌پا و بهبود متغیرهای منتخب کینتیک، حس‌عمقی و عملکرد مچ‌پا سبب کاهش احتمال بروز آسیب اندام تحتانی شده است. همچنین بررسی 3 مقاله در حوزه پروتکل‌های تمرینی با استفاده از تیپینگ نشان داد که استفاده از تیپینگ اثر معنی‌داری بر عملکرد ندارد. همچنین مطالعه 7 مقاله در حوزه پروتکل‌های تمرینی بدون استفاده از تیپینگ نشان داد؛ انجام چنین تمریناتی سبب بازیابی قدرت عضلات و بهبود حسی‌ عمقی و تعادل ایستا می‌شود. نتایج نشان داد؛ انجام پروتکل‌های تمرینی مختلف با و بدون استفاده از تیپینگ برای پیشگیری از آسیب مجدد لیگامان های مچ‌پا به طور قابل توجهی اثرگذار است؛ اما استفاده از تیپینگ می‌تواند اثر بهتری بر بهبود آسیب‌های مچ‌پا داشته باشد.