زمینه و هدف: پریودنتیت و آرتریت روماتوئید دو بیماری التهابی مزمن هستند که با یکدیگر ارتباط دارند. با توجه به شباهت بین این دو بیماری، داروهای مصرف شده در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید می‌تواند بر شاخص‌های پریودنتال این بیماران اثرگذار باشد. این مطالعه به منظور تعیین وضعیت شاخص‌های پریودنتال در مبتلایان به آرتریت روماتوئید تحت درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی انجام شد.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی مقایسه‌ای روی 68 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید در سه گروه درمان تک دارویی (20 نفر)، دو دارویی (24 نفر) و سه دارویی (24 نفر) و 20 فرد سالم با شاخص پلاک زیر 35 درصد در شهر اردبیل طی در شش‌ماه دوم سال 1400 انجام شد. گروه تک‌دارویی شامل متوتروکسات یا هیدروکسی کلروکین، دودارویی شامل ترکیبی از متوتروکسات با هیدروکسی کلروکین یا ادالیمومب یا اینفلکسیمب و سه‌دارویی شامل ترکیبی از متوتروکسات و هیدروکسی کلروکین با آدالیمومب یا آلتبرل یا سولفاسالازین یا لفلونامید بودند. شاخص‌های پریودنتال شامل شاخص پلاک (Plaque Index: PI)، از دست رفتن اتصالات کلینیکی بین لثه و دندان (Clinical Attachment Loss: CAL)، شاخص لثه‌ای (Gingival Index: GI) و خونریزی حین پروبینگ (Bleeding on Probing: BOP) ارزیابی شدند.

یافته‌ها: شاخص‌های پریودونتال در مقایسه بین سه گروه با درمان‌های تک دارویی، دو دارویی و سه دارویی تفاوت آماری معنی‌داری نشان نداد. میانگین شاخص BOP در گروه کنترل به‌طور معنی‌داری در مقایسه با سه گروه مصرف کننده دارو بیشتر بود (P<0.05). میانگین شاخص CAL و GI بین گروه کنترل در مقایسه با گروه‌های مصرف کننده دارو تفاوت آماری معنی‌داری نشان ندادند. مقدار میانه شاخص PI در گروه کنترل 29.6 و در گروه درمان دودارویی 42.3 تعیین شد که این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (P<0.05).

نتیجه‌گیری: مصرف داروهای ایمونوساپرسیو بر شاخص‌های پریودنتال بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید اثری نداشت.