|
|
|
|
جستجو در مقالات منتشر شده |
|
|
2 نتیجه برای ادجوانت
عبدالرضا فاضل، سیدرضا خاندوزی، غلامرضا روشندل، فرزاد باقریان، دوره 0، شماره 0 - ( 4-1403 )
چکیده
زمینه و هدف: سرطان پستان در جهان و ایران شیوع بالایی داشته و با مرگ و میر بالایی همراه است. شیمیدرمانی نئوادجوانت (Neoadjuvant Chemotherapy: NAC) یکی از روشهای درمانی برای بهبود بقاء بیماران است. این مطالعه به منظور تعیین میزان پاسخ به NAC در مبتلایان به سرطان پستان پیشرفته موضعی براساس رسپتورهای شایع مولکولی انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی به صورت مقطعی روی 100 بیمار مبتلا به سرطان پستان (میانگین سنی 41.14±10.06 سال) مراجعه کننده به درمانگاه جراحی مرکز آموزشی درمانی 5 آذر گرگان طی سالهای 1392 لغایت 1397 انجام شد. بیماران بدون متاستاز دوردست تحت رژیم درمانی NAC قرار گرفته و سپس جراحی شدند. مشخصات دموگرافیک، نوع داروها، مشخصات رسپتورهای مولکولی پاسخ به درمان آنها در چک لیستی ثبت شد. پاسخ به درمان و میزان بقاء کلی بیماران ارزیابی شد.
یافتهها: میانگین اندازه تومور قبل از کموتراپی NAC 3.01±2.47 سانتیمتر (با دامنه 0-8 و میانه 2) بود و 16 درصد گرید 1، 52 درصد گرید 2 و 32 درصد گرید 3 تعیین شد.36 درصد از بیماران سابقه فامیلی مثبت داشتند. 46 درصد ER مثبت، 40 درصد PR مثبت، 22 درصد Her-2 مثبت و 78 درصد Her-2 منفی بودند. 36 درصد شاخص Ki-67 بیش از 30 درصد داشتند. 18 درصد بیماران پاسخ کامل پاتولوژیک داشتند و 82 درصد پاسخ ناکامل و یا منفی داشتند. از لحاظ سابقه فامیلی سرطان پستان وضعیت رسپتورهای Her2، ER، PR، Ki67، گرید هیستولوژیک، اندازه تومور و لنفودای آگزیلاری تفاوت آماری معنیداری بین دو گروه با و بدون پاسخ پاتولوژیک کامل وجود داشت (P<0.05).
نتیجهگیری: میزان پاسخ کامل پاتولوژیک به کموتراپی نئوادجوانت در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیشرفته موضعی در 18 درصد بیماران دیده شد.
پریسا سلیمانی رودی، ابوالقاسم گلیان، علیرضا حق پرست، محمدرضا باسامی، رضا مجیدزاده هروی، دوره 20، شماره 2 - ( 4-1397 )
چکیده
ادجوانتها جزء مهمی از واکسنها را تشکیل میدهند. این ترکیبات برای افزایش ایمنیزایی واکسنها از جمله واکسنهای DNA و تحت واحدی (پپتیدها، پروتئینها و ذرات شبه ویروس)، همچنین برای دستیابی به روشهای جدید موجود برای پیشگیری و یا درمان بیماریهای عفونی مزمن و سرطانها مورد استفاده قرار میگیرند. در این مقاله با استفاده از 97 عنوان مقاله منتشر شده در نمایهنامههای Google scholar و PubMed بین سالهای 1980 لغایت 2016 میلادی به شرح جنبههای فرمولاسیون ادجوانتها، بررسیهای ایمنی و درک مکانیسم فعالیت ادجوانتها و همچنین اثرات جانبی آنها پرداخته شده است. ادجوانتها بر طبق مکانیسم فعالیت به دو گروه عمده تقسیمبندی میشوند. گروه اول سیستمهای انتقالی واکسن است که به صورت ذرهای بوده و آنتیژنهای وابسته را به سلولهای ارایهدهنده آنتیژن هدایت میکنند. گروه دیگر ادجوانتهای محرک ایمنی را در بر میگیرند که از پاتوژنها مشتق میشوند. این گروه اغلب الگوهای مولکولی وابسته به پاتوژن را که در سیستم ایمنی ذاتی فعال هستند؛ تحت تأثیر قرار میدهند. ادجوانتها باعث القای پاسخ سلولی و هومورال بهخصوص آنتیبادیهای خنثیکننده میگردند که منجر به جلوگیری از اتصال پاتوژنها به گیرندههای سلولی آنها میشوند. ادجوانتهای القا کننده ایمنی Th1 به میزان قابل توجهی مورد نیاز هستند. چنین ادجوانتهایی ایمنی سلولی مناسبی را در برابر واکسنهای تحت واحدی که خود ایمنیزایی پایینی دارند؛ تهییج میکنند. گرچه توجه به ادجوانتهای جدید که برای واکسنهای نوین ضروری هستند؛ دارای اهمیت است؛ به دلیل خطرات احتمالی که ممکن است بر سلامتی داشته باشند و عدم اطلاع کافی از مکانیسم عمل آنها، استفاده از این ادجوانتها دارای محدودیت است.
|
|
|
|
|
|