زمینه و هدف: نوشتن در مـورد هیجان‌ها و نگرانی‌ها، سبب بهبود در عملکرد سیستم خودمختار، سیستم ایمنی و سـلامت جسمی و روانی می‌گردد. این مطالعه به منظور تعیین اثر روایت نویسی بر شدت استرس همراهان بیماران بستری در بخش‌های مراقبت‌های ویژه انجام شد.

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی یک سوکور روی 106 همراه بیمار بزرگسال بستری در بخش‌های مراقبت‌های ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شد. همراهان بیمار در دو گروه 53 نفری کنترل و مداخله قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه سنجش استرس (DASS21) جمع‌آوری شدند. مداخله در این مطالعه شامل مکتوب نمودن احساسات، افکار و تجربیات در خصوص مسایل مرتبط با بیمار بستری و بخش مراقبت ویژه به صورت روزانه به مدت هفت روز در دفترچه برای گروه مداخله بود.

یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار شدت استرس کلی به دنبال مداخله، به صورت معنی‌داری در گروه مداخله (7.89±22.64 در مقابل 8.2±17.15) کاهش یافت (P<0.05). در سه حیطه استرس، اضطراب و افسردگی بین دو گروه مطالعه، ارتباط آماری معنی‌دار دیده شد (P<0.05).

نتیجه‌گیری: روایت نویسی باعث کاهش شدت استرس در همراهان بیماران بستری در بخش‌های مراقبت‌های ویژه می‌گردد.