ویروس آنفلوانزا که از دیرباز همراه بشر بوده؛ سالانه باعث بروز اپیدمی‌های فصلی و گاه همه‌گیری‌های جهانی می‌شود. این ویروس تنفسی بسیار مسری با چهار نوع A ، B ، C و D بوده و عمدتاً از طریق قطرات تنفسی منتقل می‌شود که در میان آنها انواع A و B بیشترین تهدید برای سلامت عمومی محسوب می‌شوند. ویروس آنفلوانزای نوع A به عنوان خطرناک‌ترین نوع، با قابلیت ایجاد علائم تنفسی از خفیف تا شدید و عوارض خطرناکی مانند پنومونی، نارسایی تنفسی و میوکاردیت شناخته می‌شود. همه‌گیری تاریخی ۱۹۱۸ با 100-50 میلیون قربانی و پاندمی ۲۰۰۹ (H1N1) با 400-100 هزار کشته، گواهی بر قدرت ویرانگر این ویروس است. گروه‌های پرخطر شامل سالمندان، کودکان، زنان باردار و افراد دارای بیماری‌های زمینه‌ای هستند که ۱۰درصد موارد بستری و ۳درصد مرگ‌ومیرها را تشکیل می‌دهند. علائم معمول شامل تب، سرفه، گلودرد و میالژی بوده و می‌تواند به عوارض جدی مانند سندرم زجر تنفسی شدید و تشدید بیماری‌های مزمن منجر شود. آنفلوانزا با درگیری هر دو بخش فوقانی و تحتانی دستگاه تنفسی و همراهی با علائم سیستمیک مانند تب، سردرد و میالژی شناخته می‌شود.
در این مطالعه مقطعی و گذشته‌نگر که روی 993 نمونه تهیه شده از بیماران (546 مرد و 447 زن) مشکوک به عفونت حاد تنفسی ویروسی بستری‌شده در بیمارستان‌های استان گلستان طی سال ۱۴۰۰ انجام شد؛ یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به آنفلوانزا ارزیابی گردید. مطالعه مورد تایید کمیته اخلاق در پژوهش دانشگاه علوم پزشکی گلستان (IR.GOUMS.REC.1401.383) قرار گرفت. نمونه‌ها با تست مولکولی Real-Time PCR برای آزمایشگاه تشخیص مولکولی استان ارسال شده بودند. تمامی این نمونه‌ها برای سارس کرونا ویروس 2 نیز مورد تست قرار گرفته بودند. نتایج آزمایشات به همراه داده‌های دموگرافیک، بالینی و آزمایشگاهی از طریق پرسشنامه استاندارد جمع‌آوری و با نرم‌افزار آماری SPSS-22 تجزیه و تحلیل شدند.
از 993 نمونه تست انجام شده برای آنفلونزا، 174 آنفلونزا مثبت گزارش شدند که همگی غیر از یک مورد از نوع آنفلونزای A بودند. همچنین از 993 تست انجام شده برای سارس کرونا ویروس 2، تعداد 271 مورد مثبت گزارش گردید. همچنین 11 بیمار به عفونت همزمان (co-infection) آنفلونزا و سارس کرونا ویروس 2 مبتلا بودند. میانگین سنی بیماران آنفلونزا بستری در بخش مراقبت‌های ویژه 15.11±55.60 سال و در سایر بخش‌ها 12.1±37.51 سال تعیین شد (P<0.015). از لحاظ جنسیت، نسبت مردان به زنان بستری در بخش مراقبت‌های ویژه 3 برابر و در سایر بخش‌ها 1.35 برابر تعیین شد (P<0.031). در بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، بالاترین درصد علامت بالینی مربوط به تب، سرفه، لرز و بی‌اشتهایی و در بیماران بستری در سایر بخش‌ها، تب و بعد از آن سرفه، درد در قفسه‌سینه و لرز تعیین شد. بین بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه با سایر بخش‌ها در علایمی از قبیل بی‌اشتهایی، آرترالژی، میالژی، گلودرد، سرفه، تهوع، سردرد و لرز، اختلاف آماری معنی‌دار بود (P<0.05). فاکتورهای خونی از قبیل گلبول سفید، درصد نوتروفیل و لنفوسیت، هموگلوبین، ESR و پلاکت مورد ارزیابی قرار گرفتند که در بین دو گروه بیماران اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نشد. فاکتورهای بیوشمیایی از قبیل BUN، کراتینین، سدیم، پتاسیم، آنزیم‌های کبدی نظیر آلانین ترانس آمیناز، آسپارتات ترانس آمیناز، آلکالین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز، کراتین فسفوکیناز بیلی‌روبین مستقیم و غیرمستقیم نیز مورد بررسی قرار گرفتند که در بین دو گروه بیماران اختلاف معنی‌داری مشاهده نگردید. همچنین سایر فاکتورهایی از قبیل درصد اشباع اکسیژن و دی‌اکسید کربن و بی‌کربنات و اسیدیته خون مورد ارزیابی قرار گرفتند که درصد اشباع اکسیژن و دی‌اکسیدکربن بین دو گروه از لحاظ آماری اختلاف معنی‌دار نشان داد (P<0.05).
با توجه به یافته‌های این مطالعه، سن و جنسیت از عوامل مؤثر در شدت بیماری آنفلوانزا هستند. به‌طوری که مردان و افراد مسن به‌ویژه در معرض خطر بستری در بخش مراقبت‌های ویژه قرار داشتند. همچنین شیوع بالای آنفلوانزای A و موارد هم‌زمان با سارس کروناویروس 2 اهمیت تشخیص دقیق و درمان مناسب را برجسته می‌سازد. با توجه به افزایش خطر ابتلا و شدت بیماری در سالمندان، اجرای برنامه‌های پیشگیرانه مانند واکسیناسیون سالانه آنفلوانزا و COVID-19 در این گروه ضروری است. همچنین، توجه به یافته‌های آزمایشگاهی مانند سطح اکسیژن خون، می‌تواند در شناسایی زودهنگام بیماران پرخطر مؤثر باشد.