|
اثر دفریپرون - دفروکسامین بر عملکرد قلب بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور
|
نرگس بیگم میربهبهانی1   ، باقر نیک‌یار2 ، ناصر بهنام پور3 ، اعظم رشیدباغان 4، مریم کیانی5 ، آرش نیک‌یار6 |
1- دانشیار، فوق تخصص هماتولوژی و انکولوژی کودکان، مرکز تحقیقات اختلالات ایسکمیک، دانشگاه علوم پزشکی گلستان
2- استادیار، فوق تخصص قلب کودکان، بیمارستان طالقانی گرگان، دانشگاه علوم پزشکی گلستان
3- دکتری آمار زیستی، استادیار، مرکز تحقیقات مدیریت سلامت و توسعه اجتماعی، دانشگاه علوم پزشکی گلستان
4- دانشجوی دکتری زیست‌شناسی سلولی و مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه ، rashidbaghan@yahoo.com
5- کارشناس پرستاری، بیمارستان طالقانی گرگان
6- کارشناس ارشد پزشکی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی گلستان |
|
|
چکیده: (9450 مشاهده) |
| زمینه و هدف : دفروکسامین یک شلاتور استاندارد طلایی در مقایسه با شلاتورهای جدیدتر است. درمان ترکیبی دفریپرون و دفروکسامین بار آهن قلبی را در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور کاهش می‌دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر دفریپرون - دفروکسامین بر عملکرد قلب بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور انجام گردید. روش بررسی : در این مطالعه کوهورت تاریخی آینده‌نگر 8 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور تحت درمان با دفروکسامین زیرجلدی به‌صورت تصادفی انتخاب و LVEF (حجم خروجی از قلب در هر ضربان) و فریتین سرم آنها تعیین گردید. سپس درمان دفریپرون به میزان 50-10 میلی‌گرم بر کیلوگرم روزانه به همراه دفروکسامین به میزان 50-30 میلی‌گرم بر کیلوگرم به مدت 3 شب در هفته، به مدت سه سال انجام گردید. در پایان هر سال LVEF و فریتین سرم تعیین و ثبت شد. یافته‌ها : میانگین فریتین انتهای سال اول از 3243.12 میلی گرم بر کیلوگرم به 2672.75 میلی گرم بر کیلوگرم در انتهای سال سوم تغییر یافت. میانگین LVEF از 71.12% به 64.62% تغییر یافت. ضریب همبستگی میانگین فریتین سرم با میانگین LVEF فقط در ایستگاه زمانی 3 از نظر آماری معنی‌دار بود (P<0.05). نتیجه‌گیری : درمان ترکیبی طی فاصله زمانی سه ساله، علی‌رغم کاهش در فریتین، LVEF نیز کاهش یافت. |
|
| واژه‌های کلیدی: تالاسمی ماژور، دفریپرون، دفروکسامین، فریتین، LVEF |
|
|
متن کامل [PDF 176 kb]
[English Abstract]
(14605 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: تحقيقي |
موضوع مقاله:
خون شناسی
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
