BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://goums.ac.ir/jorjanijournal/article-1-199-fa.html
URL: http://goums.ac.ir/jorjanijournal/article-1-199-fa.html
1، بهزاد کاظمی حکی2 ، حسین مطلبی3
2- دانشجوی کارشناسی ناپیوسته هوشبری، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
3- .استادیار، دکتری آموزش بهداشت سالمندان، عضو هیئت علمی دانشکده بهداشت و تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
زمینه و هدف: مطالعات کمی، با استفاده از تعدادی پرسشنامه محدود نمی توانند عمق و پیچیدگی نظرات بیماران دیابتی را درخصوص خودمراقبتی منعکس کنند. اما با استفاده از روش تحقیق کیفی می توان به عمق تجارب بیماران درخصوص این بیماری پی برد. هدف از این مطالعه یافتن موانع فردی و محیطی مؤثر بر خودمراقبتی در این بیماران و بررسی دیدگاه بیماران در خصوص بیماری بود.
روش بررسی: در این مطالعه کیفی از روش مصاحبه گروهی و همچنین مصاحبه موردی استفاده شده است. این مطالعه در 2 فاز انجام شد و در پایان مصاحبه آموزش های لازم در خصوص اصول خودمراقبتی در دیابت به بیماران داده شد.
یافته ها: به طورکلی 5 دسته مانع در خصوص خودمراقبتی در بیماری دیابت نوع 2 شناسایی شدند که شامل: موانع جسمی، موانع اقتصادی، موانع اجتماعی، موانع آموزشی و موانع روانی هستند. موانع اجتماعی، آموزشی و روانی در رده های بعدی قرار دارند.
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که درصد بالایی از بیماران دیابتیک نوع2، برای خودمراقبتی با موانع مهمی روبرو هستند که بیشترین و مهمترین موانع از دیدگاه آنها موانع جسمی و موانع اقتصادی است، با توجه به اینکه در کشورهای درحال توسعه با محدودیت منابع روبه رو هستیم، پرداختن به موانع جسمی می تواند رضایت بیمار را جلب کند و از طرفی پرداختن به این موانع نیاز کمتری به همکاری سیستم های بیرونی دارد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
