زمینه و هدف : خستگی عضلات پیرامون یک مفصل می‌تواند باعث تغییر الگوی حرکت، تغییر در هم انقباضی عضلات آن مفصل، تغییر نیروی عکس‌العمل زمین و در نتیجه افزایش خطر آسیب‌دیدگی شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر خستگی موضعی عضلات دورکننده ران بر ویژگی‌های فشار کف پایی در مرحله استانس راه‌رفتن انجام شد.

روش بررسی : این مطالعه شبه‌تجربی روی 22 پسر در محدوده سنی 21-15 سال انجام شد. برای ایجاد خستگی عضلات دورکننده ران از پروتکل خستگی حرکت ابداکشن ران با بار 50 درصد یک تکرار بیشینه استفاده شد. متغیرهای میانگین فشار، حداکثر فشار، مدت زمان استپ و سطح تماس کف پایی هنگام راه‌رفتن در هر دو پا قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد.

یافته‌ها : پس از خستگی موضعی عضلات دورکننده ران، با وجود مشاهده کاهش نسبی در متغیرهای میانگین فشار، مدت زمان استپ و سطح تماس و افزایش در ماکزیمم فشار؛ اما این تفاوت‌ها از نظر آماری معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری : خستگی موضعی عضلات دورکننده ران ویژگی‌های فشار کف پایی را در مرحله استانس راه‌رفتن تغییر قابل توجهی ایجاد نمی‌کند.

زمینه و هدف: اکثر تحقیقات بر اثر مثبت تمرینات ورزشی روی متغیرهای راه‌رفتن سالمندان تأکید کرده‌اند. در مورد اثربخش بودن نوع خاصی از تمرین در جهت بهبود راه‌رفتن سالمندان تحقیقات اندکی انجام شده است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین روی سطوح پایدار و ناپایدار بر متغیرهای کینماتیکی راه‌رفتن و زمان برخاستن و رفتن (Timed-up-and go: TUG) در زنان سالمند انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه شبه‌تجربی 75 زن سالمند به‌صورت غیرتصادفی در 5 گروه 15 نفری شامل کنترل (عدم دریافت مداخله)، گروه دوم (سطح ناپایدار): گروه تمرینی روی فوم 6 سانتی‌متری، گروه سوم (سطح ناپایدار): گروه تمرینی روی فوم 9 سانتی‌متری، گروه چهارم (سطح ناپایدار): گروه تمرینی روی ماسه و گروه پنجم (سطح پایدار): گروه تمرینی روی سطح سفت قرار گرفتند. برای ثبت داده‌ها از دوربین مخصوص ثبت تصویر استفاده شد. متغیرهای کینماتیکی راه‌رفتن (شامل کادنس، طول گام، سرعت گام و طول قدم) با نرم‌افزار آنالیز حرکتی (Motion Analysis Kinovea) استخراج شد. میانگین سه تکرار متغیرها به‌عنوان نمره نهایی فرد ثبت گردید.

یافته‌ها: تمرین اثر آماری معنی‌داری بر متغیر کادنس طول قدم، طول گام، عرض گام، سرعت راه‌رفتن و زمان برخاستن و رفتن داشت (P<0.05). اگرچه بعد از برنامه تمرینی اختلاف آماری معنی‌داری در عامل تمرین مشاهده شد؛ اما تمرین بر فوم 9 سانتی‌متری بیشترین اختلاف میانگین را در متغیرهای TUG، کادنس، طول گام ایجاد نمود و تمرین روی ماسه بیشترین اختلاف میانگین را در متغیرهای طول قدم و سرعت راه رفتن ایجاد کرد.

نتیجه‌گیری: تمرینات روی سطوح پایدار و ناپایدار باعث بهبود متغیرهای کادنس، طول قدم، طول گام، عرض گام، سرعت راه‌رفتن و زمان برخاستن و رفتن سالمندان گردید.

زمینه و هدف: مفصل مچ پا به‌خاطر تحمل وزن یکی از آسیب‌پذیرترین مفاصل بدن است. پای پرونیت، یک نوع ناهنجاری است که باعث کاهش ارتفاع قوس طولی داخلی هنگام تحمل وزن بدن می‌گردد و یکی از شایع‌ترین عارضه‌های اندام تحتانی است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر آنی و 8 هفته تمرینات در آب و تراباند بر نرخ بارگذاری، ایمپالس و گشتاور آزاد در افراد دارای پای پرونیت هنگام راه‌رفتن انجام شد.

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 45 دانشجوی پسر دانشگاه محقق اردبیلی دارای پای پرونیت انجام شد. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری کنترل، تراباند و تمرین در آب قرار گرفتند. گروه مدخله به مدت 8 هفته تمرینات را اجرا نمودند و اثر آنی و طولانی مدت تمرینات مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته‌ها: اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد، نرخ بارگذاری عمودی، ایمپالس عمودی در گروه تمرین در آب پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون و آنی، کاهش آماری معنی‌داری یافت (P<0.05). همچنین ایمپالس راستای داخلی-خارجی در گروه تمرین در آب پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون و آنی، افزایش آماری معنی‌داری یافت (P<0.05). به علاوه اوج مثبت گشتاور آزاد، ایمپالس عمودی در گروه تراباند پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون و آنی، کاهش آماری معنی‌داری نشان داد (P<0.05). همچنین نرخ بارگذاری در گروه تراباند آنی و پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون کاهش آماری معنی‌داری یافت (P<0.05).

نتیجه‌گیری: تمرینات در آب و تراباند بعد از 8 هفته می‌تواند اثرگذاری بهتری بر نرخ بارگذاری، گشتاور آزاد و ایمپالس در افراد مبتلا به پای پرونیت طی راه‌رفتن داشته باشد.

زمینه و هدف: راه رفتن یک الگوی حرکتی بنیادین است که تحت تاثیر ساختارهای مختلفی قرار دارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات روی شن بر طیف فرکانس نیروی عکس‌العمل زمین در افراد دارای ترمیم رباط صلیبی قدامی و پای پرونیت هنگام راه‌رفتن انجام شد.

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 28 دانشجوی پسر دارای پای پرونیت و آسیب ACL با دامنه سنی 25-22 سال در دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در دو گروه 14 نفری کنترل و تمرینات روی شن قرار گرفتند. متغیرهای نیروی عکس‌العمل زمین در پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از دستگاه صفحه نیرو اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: تعداد هارمونی ضروری در مؤلفه گشتاور آزاد در پس‌آزمون گروه کنترل (16.48±4.14)  در مقایسه با پیش‌آزمون (19.11±2.15) 15.95% کاهش یافت (P<0.05). تعداد هارمونی ضروری در راستای داخلی-خارجی نیروی عکس‌العمل زمین در پس‌آزمون گروه تمرین (15.59±3.92) در مقایسه با پیش‌آزمون (19.23±2.66) 23.34% کاهش یافت (P<0.05). همچنین تعداد هارمونی ضروری در راستای قدامی-خلفی نیروی عکس‌العمل زمین در پس‌آزمون گروه تمرین (21.61±2.55) در مقایسه با پیش‌آزمون (14.47±4.11) 33.04% درصد افزایش یافت (P<0.05).

نتیجه‌گیری: تمرین بر روی شن توانست مکانیک راه‌رفتن افراد دارای ترمیم رباط صلیبی قدامی و پای پرونیت را بهبود دهد.