نهاد رهبری- نشریات نهاد نمایندگی
گناهان گذشته

حذف تصاویر و رنگ‌ها  | تاریخ ارسال: 1396/4/25 | 

گناهان گذشته

وقتی به گناهانم و به عدالت و حسابگری خداوند فکر می کنم، آرامش ندارم. چه باید کرد؟
در ابتدا گفتنی است، در آیات و روایات از یک سو غرور، خودستایی و احساس ایمنی از عذاب الهی نکوهش شده و از سوی دیگر ناامیدی و اضطراب ناپسند شمرده شده است. آن چه مهم است حالت میان بیم و امید، خوف و رجاء است. تا از یک سو خیزش برای کارهای نیک و انجام دستورات الهی انجام پذیرد و از سوی دیگر انگیزش و نشاط آدمی دو چندان شود از این رو پیروان راستین مکتب حیات بخش اسلام که به روز قیامت، ایمان دارند و طبق تعلیم های دینی، خود را در پیشگاه الهی مسئول می دانند، همواره مراقب عمل های خود هستند؛ به فریضه های الهی عمل، از حرام ها دوری گزیده و می کوشند تا دامنشان به گناه و ناپاکی آلوده نشود. چرا که اینان یقین دارند که هر عمل زشت و ناروایی که در دنیا انجام دهند، خواه کوچک باشد یا بزرگ، در کتاب عمل شان ثبت شده، در قیامت مورد مؤاخذه واقع می شوند و به تناسب آن عمل، کیفر می بینند.
این گروه با ایمان و معتقد، با نیروی ایمان بر هوا و تمایل های خویش حاکم شده، غریزه هایشان را مهار، عنان شهوت های خود را به دست عقل می سپارند و به انگیزه معنوی و اعتقاد باطنی قانون شکنی نکرده، پیرامون گناه نمی گردند و به حقوق و حدود دیگران نیز تجاوز نمی کنند.
قرآن کریم درباره عدالت پروردگار می فرماید: «وَ نَضَعُ الْمَوازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیامَهِ فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً»[1]؛ «ما ترازوهای عدل را در روز قیامت برپا می کنیم؛ پس به هیچ کس کمترین ستمی نمی شود».
نکته شایان ذکر این که: اگر خداوند با مردم براساس عدل و داد رفتار کند و تمام جزییات کارهای دوران عمرشان را که در پرونده اعمال شان ثبت شده با دقت مورد رسیدگی قرار دهد، هرگز از گرفتاری و عذاب رهایی نمی یابند و به فلاح و رستگاری نایل نمی شوند.
در این باره قرآن کریم می فرماید: «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَکی مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً»[2]؛ «و اگر فضل و رحمت الهی بر شما نبود، هرگز احدی از شما پاک نمی شد!».
امام سجاد علیه السلام در زمینه عفو باری تعالی و عدل او با زبان دعا و تضرع در پیشگاه الهی عرضه می دارد: «بارالها! اگر بخواهی، ما را به فضل و کرمت می بخشی و اگر بخواهی، به عدل و دادت عذاب مان می دهی. پس بر ما منّت بگذار و عفوت را به آسانی شامل حال مان کن و با گذشت و مغفرت، از عذابت پناه مان ده، که ما را طاقت عدل و دادگریت نیست و بدون بخشش و عفوت، هیچ یک از ما نجات نمی یابیم»[3].
رحمتش نی رحمت آدم بُوَد
که مزاج رحم آدم غم بود
رحمت مخلوق باشد غصه ناک
رحمت حق از غم و غصه است پاک
نکته ای که نباید مورد غفلت قرار گیرد، این که: توجه به گناهان گذشته، نتیجه لطف و عنایت پروردگار به گنه کاران است. آری! اگر گناه برایش سنگین و گران است و آرامش را از او ربوده، باید از خالق متعال تشکر کند که مورد عنایت ذات ربوبی قرار گرفته است.
در این راستا پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله در پندهای خود به اباذر می فرماید: «اگر خدای تبارک و تعالی خیر بنده ای را بخواهد، گناهانش را در برابر او مجسم می کند و اگر بدی و بدبختی بنده ای را بخواهد گناهانش را از یاد او می برد؟!»[4]. پرواضح است که به یاد داشتن گناه زمانی مفید است که مانع ادامه آن شود.
مرد اعرابی از رسول خدا صلی الله علیه و آلهمی پرسید: «چه کسی در قیامت به حساب مردم می رسد؟ حضرت فرمود: خداوند کریم. اعرابی گفت: به خدای کعبه که نجات یافتیم. حضرت پرسید: چگونه این سخن را می گویی و خویش را نجات یافته می یابی؟ عرض کرد: کریم هرگاه بر گنهکار سلطه پیدا کند و بر مجازاتش قادر شود، او را می بخشد»[5].
این مسلمان با صفا و پاکدل، درس توحید را از مکتب نورانی اسلام فراگرفته و خداوند را کریم می داند و به اتکای بزرگواری و کرامت الهی، به عفو و اغماض او ابراز حُسن ظن می کند و خویشتن را نجات یافته تلقی می کند. پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله نیز با سکوت خویش سخنان اعرابی را تأیید و امید عفوش را امضاء می کند.
انسان های با ایمانی که خداوند در خلوت و جلوت ناظر بر اعمال خویش می دانند، زمانی که جاذبه های هوای نفس و شهوت ها، آنان را به بیراهه می برد و دامنشان را به پلیدی های گناه می آلاید، قهر آزرده خاطر و متأثر می شوند. از آن جایی که این حالت ممکن است سبب دلسردی و یأس آنها را فراهم آورد؛ از این رو خداوند غفار در «توبه» را به سوی اینان گشود و اعلان می دارد:
«قُلْ یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلی أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللّهِ...»[6]؛ «ای پیامبر! به مردم بگو: از رحمت الهی ناامید نباشید که خداوند تمام گناهان را می آمرزد؛ بی گمان او بخشنده و مهربان است».

____________________

[1]. انبیاء 21، آیه 47.
[2]. نور 24، آیه 21.
[3]. صحیفه سجادیه، دعای دهم.
[4]. مجلسی، بحارالانوار، ج 74، چاپ بیروت، از پندهای پیامبر به اباذر.
[5]. عطایی، محمدرضا، مجموعه ورام، ج 1، ص 9.

نشانی مطلب در وبگاه نهاد رهبری:
http://goums.ac.ir/find-41.2387.32798.fa.html
برگشت به اصل مطلب