زمینه و هدف: گیرنده‌های حس عمقی در کف پای سالمندان کارایی کمتری دارند و تقویت و تحریک این بخش می‌تواند منجر به کاهش خطر افتادن در آنان گردد. یکی از شیوه‌های تقویت گیرنده‌های حسی-عمقی در این افراد استفاده از کفی بافت‌دار است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر ارتزهای بافت‌دار پا بر فرکانس فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی، زمان اتکا و راحتی افراد بالای 55 سال حین راه رفتن انجام شد.

روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 14 زن و 14 مرد در محدوده سنی 56 تا 70 سال که دارای توانایی راه رفتن به صورت مستقل و سلامت جسمی و ذهنی بودند؛ انجام شد. آزمودنی‌ها در پنج وضعیت بدون ارتز و استفاده از چهار نوع ارتز (شامل کفی‌های پا از نوع بافت‌دار ریز و درشت در دو نوع منعطف و سخت) مورد مقایسه قرار گرفتند. به منظور ثبت فعالیت الکتریکی، 8 الکترود بر روی عضلات درشت نی قدامی، دوقلو داخلی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سر رانی، نیم وتری، سرینی و راست کننده ستون فقرات در محل مهره 3 کمری قرار داده شدند.

یافته‌ها: میزان طیف فرکانس فعالیت عضلات درشت نی قدامی و پهن داخلی در مردان نسب به زنان افزایش آماری معنی‌داری نشان داد (P<0.05). فرکانس عضله پهن داخلی در شرایط راه رفتن با ارتز بافت‌دار درشت نسبت به شرایط راه رفتن بدون کفی افزایش آماری معنی‌داری داشت (P<0.05). ارتز بافت‌دار درشت منعطف نسبت به ارتز بافت‌دار ریز از نظر راحتی، معنی‌دار بود (P<0.05). زمان اتکا در هیچیک از شرایط از نظر آماری معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: افزایش فرکانس الکترومایوگرافی عضله پهن داخلی هنگام استفاده از ارتز درشت منعطف می‌تواند در افزایش جذب شک و کاهش نرخ بارگذاری عمودی وارد بر پا موثر باشد که این به خودی خود سبب کاهش خطر آسیب در اندام تحتانی افراد بالای 55 سال می‌گردد.

زمینه و هدف: مفصل مچ پا به‌خاطر تحمل وزن یکی از آسیب‌پذیرترین مفاصل بدن است. پای پرونیت، یک نوع ناهنجاری است که باعث کاهش ارتفاع قوس طولی داخلی هنگام تحمل وزن بدن می‌گردد و یکی از شایع‌ترین عارضه‌های اندام تحتانی است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر آنی و 8 هفته تمرینات در آب و تراباند بر نرخ بارگذاری، ایمپالس و گشتاور آزاد در افراد دارای پای پرونیت هنگام راه‌رفتن انجام شد.

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی روی 45 دانشجوی پسر دانشگاه محقق اردبیلی دارای پای پرونیت انجام شد. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری کنترل، تراباند و تمرین در آب قرار گرفتند. گروه مدخله به مدت 8 هفته تمرینات را اجرا نمودند و اثر آنی و طولانی مدت تمرینات مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته‌ها: اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد، نرخ بارگذاری عمودی، ایمپالس عمودی در گروه تمرین در آب پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون و آنی، کاهش آماری معنی‌داری یافت (P<0.05). همچنین ایمپالس راستای داخلی-خارجی در گروه تمرین در آب پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون و آنی، افزایش آماری معنی‌داری یافت (P<0.05). به علاوه اوج مثبت گشتاور آزاد، ایمپالس عمودی در گروه تراباند پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون و آنی، کاهش آماری معنی‌داری نشان داد (P<0.05). همچنین نرخ بارگذاری در گروه تراباند آنی و پس از 8 هفته در مقایسه با پیش‌آزمون کاهش آماری معنی‌داری یافت (P<0.05).

نتیجه‌گیری: تمرینات در آب و تراباند بعد از 8 هفته می‌تواند اثرگذاری بهتری بر نرخ بارگذاری، گشتاور آزاد و ایمپالس در افراد مبتلا به پای پرونیت طی راه‌رفتن داشته باشد.