زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. مزمن بودن ماهیت بیماری، نداشتن درمان قطعی و درگیر ساختن فرد درسن جوانی می تواند اثر مخربی بر وضعیت سلامت بیماران داشته باشد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر برنامه خودمدیریتی بر وضعیت سلامت بیماران مبتلا به ام اس انجام شد.

  روش بررسی: نمونه های این پژوهش نیمه تجربی را 82 مددجوی مبتلا به بیماری ام اس مراجعه کننده به انجمن ام اس شهر تهران در سال 1388-1387 تشکیل می دادند که به صورت نمونه های در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه­های مشخصات دموگرافیک و وضعیت سلامت جمع آوری گردیده است. نتایج حاصل با استفاده از روش- های آمار توصیفی و استنباطی با نتایج قبلی مورد مقایسه قرار گرفت.

  یافته ها: ­­ در تجزیه وتحلیل داده­ها­ قبل از مداخله­، بین میانگین امتیاز زیر مقیاس­های سلامت بین گروه شاهد­و تجربی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. این در حالی است که بعد از مداخله و­ دو ماه بعد­(به جز عملکرد اجتماعی و درد­)­،­ در زیر مقیاس سلامت بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0 > P ). در سه بار اندازه گیری نیز­ در میانگین امتیاز زیر مقیاس های سلامت بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0 > P ) .

  نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که برنامه خودمدیریتی موجب­بهبود ابعاد مختلف سلامت در­بیماران ام­اس گردیده است­، لذا به کار گیری این روش حمایتی می تواند به عنوان یک روش موثر، به منظور مدیریت مشکلات ناشی از بیماری ام اس و توانمندسازی آنان بکار گرفته شود.

  کلید واژه ها: مولتیپل اسکلروزیس، وضعیت سلامت، خودمدیریتی